Skipulagða skipulagið mitt varðandi þrifin hefur ekki staðist sem skildi.

Ég byrjaði seinna en ég ætlaði mér og hef ekki hellt mér í þetta af öllum krafti. Þó ég sé afar stolt af barnaherberginu sem er þessa stundina með afbrigðum hreint tel ég það hroðalega slakan árangur að það sé eina herbergið sem ég hef klárað. Ástandið í hinum herbergjum heimilisins er eins og eftir hörð stríðsátök. Er ég farin að skammast mín fyrir vanhæfni mína til heimilishalds. Ég sé hvar vandinn liggur og ég nálgast þennan vanda minn eins og sannur alki, viðurkenningin er fyrsta skrefið. Ég sé að þetta gengur engan veginn og ef ég geri ekkert í málinu mun fjölskyldan borða jólamáltíðina í forstofunni, það er eina herbergið sem rúmar okkur öll fyrir drasli. Mér hefur verið tilkynnt að þetta sé mjög víða þekkt ástand og kallist það óreiða vegna þrifa. En eins og sannur alki er ég með þessu að réttlæta ástandið fyrir sjálfri mér og öðrum til að flýja aðgerðir til úrbóta. De går inte... ég verð að mæta vandanum mun beinskeyttari en það. Þetta minnir mig þó áþreifanlega á góðu gömlu tímana þegar ég var saklaust barn og móðir mín kær lagði blíðlega til að ég þrifi í vistarveru minni. Að sjálfsögðu hlýddi ég henni eins og alltaf og fór til míns herbergis en þegar ég sá hvað kom undan kraðakinu rifjuðust upp minningar um það leikfang sem við átti. Þó var það afar sjaldgæft að dyngja mín væri óhrein eða óskipulögð að neinum hætti. Eníveis... þetta er að koma fyrir mig núna. Það eru hinir ótrúlegustu hlutir sem ég er að rekast á hérna í draslinu. Hverjum hefði dottið í hug að ég ætti próflesandi karl innan um allt draslið eða ólmandi börn?

Nú þegar ég er komin heim tekur við blákaldur veruleikinn. Ég þarf að fara að taka til í kofanum til að koma öllu jóladótinu fyrir.

Ég er byrjuð að skipuleggja þrifin eins og mér er einni lagið. Og samkvæmt skipulaginu mun ég byrja eigi seinna en í dag á miðhæðinni og klára það verk með sóma fyrir kvöldmat, sem verður ljúffengur eins og vanalega er húsfreyjan tekur sig til. Með morgundeginum mun mér takast að klára svefnherbergin og efri hæðina og mun öll fjölskyldan sameinast um helgina við þrif á kjallaranum, samkvæmt skipulagi húsmóðurinnar. Ef öll verkin standast á tíma sé ég fyrir mér að allt verði tilbúið til gangsetningar klukkan átjánhundruð á sunnudags eftirmiðdegi. Húsið mun uppljómað verða og baðað í jólaljósum og hreingerningarlyktin mun berast um sveitirnar. Fólk mun koma hvaðanæva að til að dást að húsinu og standa í röðum með nefið út í loftið til að finna anganina af þrifum og bakstri. Og allir verða sammála um að hér fer húsmóðirin á kostum með myndarskap.

Eins og margoft áður hefur komið fram er það framkvæmdin sjálf sem er eitthvað að standa í mér. Þó reynslan sýni mér að besta aðferðin sé að standa upp og slökkva á tölvunni er samt eins og það sé erfiðara en það hljómar. En ég mun gera heiðarlega tilraun til að standast freistingar lyklaborðsins og tálsýnir skjásins um leið og ég hef lokið við að tjá mig um mína einstöku hæfileika til skipulags... sem er núna sumsagt.

Það er eitt sem mér finnst svolítið fyndið í þessari blessuðu siðmenningu.

Þið hafið nokkra verslunarkjarna sem hafa upp á mjög svipað vöruúrval að bjóða en það flykkjast allir á einn stað og troða hverjum öðrum um tær. Já, ég er að tala um Smáralindina, gott fólk. Það er ýmislegt sem ég get sett út á hér á höfuðborgarsvæðinu, en það er líka ýmislegt hér sem fæst ekki annars staðar. Til dæmis er ekki til Hagkaup á Eskifirði. Næsta útibú Hagkaupa er á Akureyri, en þangað er bara fjögurra tíma ferðalag. Þannig að þegar ég kem til Reykjavíkur tek ég nokkra hringi í Hagkaup. Þar sem ég á þrjú börn arka ég alltaf beint í barnafatadeildirnar til að athuga hvort þar sé ekki eitthvað að finna sem ég vissi ekki að mig vantaði. Nema undanfarna tvo daga hef ég ekki komist inn í einu einustu Hagkaupaverslun fyrir fólki. Ekki það að það fari svo mikið fyrir mér, heldur hefur öllum dottið í hug að fara akkúrat á þeim degi sem ég ætlaði að fara. Þið hafið þessar verslanir fyrir framan ykkur allt árið en flykkist síðan öll sem eitt þegar ég er búin að ákveða hvað mig vantar og ætla að fara að festa kaup á því. En þar sem mér leiðast biðraðir og örtröð hef ég hrökklast út úr hverri versluninni á fætur annarri. En það er kúl, ég skil hvað ykkur vantar þarna inni. Ég skil bara ekki hvað þið eruð að gera þarna sömu helgina og ég ætlaði að fara þangað. Það eru í mesta lagi tvær helgar á ári sem ég hef til að versla í Reykjavík. Og finnst mér að íbúum höfuðborgarsvæðisins ætti að vera bannað að versla í Smáralindinni um þær helgar.

Bara fyrir mig.

Já, ég vil þakka fyrir að fólk sýni mér áhyggjur ef það verður vart við bloggleysi. Það yljar mér um hjartarætur að vita til þess að það sé einhver þarna úti sem taki mark á þessu röfli í mér. En farið ekki að grenja, ég er farin út í sígó.

Ég er ekki alveg að skilja þetta trend að það sé best að búa í Rvík.

Ég mætti í siðmenninguna rétt eftir miðnætti í gær og fann strax að það er ekkert gott að vera hérna. Allavega ekki fyrir mig. Það grípur um sig einhver óskiljanleg óþolinmæði og það í meiri mæli en venjulega. Svo fæ ég vott af eyðslusýki, tek eftir fullt af hlutum sem mig vantar ekki en langar í. Til dæmis langar mig ofsalega til að fara og kaupa mér föt, en vitandi það að ég á fullt af fötum sem ég nenni ekki einu sinni að setja í þvottavélina er fáránlegt að ætla að bæta við. Ekki svo að skilja að fötin mín séu það skítug að þau standi af sjálfsdáðum, heldur á ég mann sem setur í vélina. Það sem stendur mér fyrir þrifum er bara það að skila fötunum niður í þvottahús. Svo langar mig líka í fullt af fötum á börnin mín, en þær þurfa ekkert föt því við eyddum svo miklu í þær í sumar. En það er svo freistandi að skoða í barnadeildir og þá sér maður alltaf fullt af fötum sem þær myndu vera alveg ofboðslega sætar í. Og svo eru það jólaskórnir og jólakjólarnir og hárskrautið og dúlludótið og...

Kannski ég ætti fyrst að tala um óþolinmæðina sem grípur mig alltaf hérna, áður en ég fer að tala um eyðslusýkina.
Ég á við alvarlegan skort af þolinmæði að etja þegar ég er heima hjá mér, en þegar ég kem í svona stressumhverfi þá tekur allt út. Ég á mjög erfitt með að garga ekki á bílinn fyrir framan mig: "drullaðu þér frá", saga niður öll rauðu ljósin sem verða á vegi mínum og garga á ókurteist afgreiðslufólk, sem virðist vera krökkt af hér í Reykjavíkinni, að það sé í lagi að segja "góðan daginn" eða "takk fyrir". En hvað er þetta með afgreiðslufólk að vera aldrei á svæðinu þegar mig vantar það? Ég hef ekki farið í margar búðir en aldrei sé ég starfsfólk á svæðinu vera tilbúið að aðstoða mig. Það er annaðhvort að tala í símann eða er statt einhvers staðar á bakvið.
Ég segi bara eins og Jónas R.: Slappið af.

Munið þið eftir kápunum sem voru í tísku fyrir svona eins og fimm árum síðan, þær voru svartar eða dökkgráar með einhvursskonar loðkraga í hálsmáli, ermum og faldi? Hagkaup tók upp á að selja eftirlíkingar en þær voru úr einhverju plastefni til að vera meira vatnsheldari en hinar upprunalegu kápur.

Allavega, ég keypti mér svoleiðist kápu fyrir nokkrum árum og fannst ég algjörlega vera hipp þegar ég var í henni og klæddist ég henni þess vegna nokkuð oft. Minnistæðasta atvikið í þessari geggjuðu flík er þegar ég og minn fyrrverandi vorum nýhætt saman og ég ætlaði mér svoleiðis á veiðar. Var bráðin hörundsdökkur Kani sem ég hafði kynnst í gegnum vinkonu mína og okkur var orðið vel til vina. Nema þetta kvöld átti svoleiðis að misnota þann dreng og hafði ég mig til sem mest ég mátti. Hef ég aldrei verið mikið fyrir að mála mig en þarna gerði ég undantekningu frá letinni. Skellti ég í andlitið allskonar drasli sem Kiddi bró var búinn að gefa mér í tonnatali, í árangurslausri tilraun sinni til að fá kveneðli mitt til að skína. Hvað þetta allt nú heitir er ég ekki ennþá með á hreinu en ég leit þó þokkalega vel út með þetta smink og fannst ég bara helvíti foxí svona stífmáluð og í kápunni góðu. Og yfirgaf ég heimilið með slatta af sjálfsöryggi og hélt til fundar við manninn. Það var fiðringur í mér og það hvarflaði ekki að mér í eina sekúndu að maðurinn gæti hreinlega staðist mig, þetta meigabeib sem mér fannst ég vera. Sá ég fyrir mér að hann myndi hreinlega gapa af aðdáun á mér þegar ég myndi ganga eggjandi til hans á kaffihúsinu.

Þegar á kaffihúsið kom reyndi ég að ganga eins eggjandi og ég mögulega þorði á almannafæri, lyngdi aftur augunum og brosti kynþokkafyllsta brosi sögunnar. Hann gapti á mig frá því að ég gekk inn og gat ekki slitið af mér augun í langan tíma eftir að ég settist. Ég pantaði mér kaffi og kveikti mér í sígó og ég reyndi að vera eins kvenleg og tælandi og ég gat. Þegar ég leit á manninn sem enn var orðlaus og starandi á mig (eins og hungraður úlfur á feitt lamb) fékk ég mjög góða og kitlandi tilfinningu og sannfærðist um að áætlunin væri á góðri leið. Nema kannski að ég yrði ekki "veiðimaðurinn" heldur kannski bara "bráðin", en var sátt á hvorn veginn sem það færi. Þegar ég fann að þögnin var að verða neyðarleg tók ég til bragðs að tala en þar sem ég fékk engin svör fór ég að finna fyrir taugaveiklun hjá mér. Eins og allir vita er ég mjög ræðin, svo vægt sé til orða tekið, þegar ég verð stressuð og talaði ég því aðeins of mikið um ekkert. Því létti mér óstjórnlega þegar hann tók um höndina á mér og sagði að ég væri sæt. Hann horfði í augun á mér og sagði að honum fyndist ég aldrei hafa litið svona vel út áður og strauk mér um vangann. Loksins þegar ég hafði öðlast mitt fyrra sjálfsöryggi kom setningin sem sló allt út: "who killed this ugly dog and stuffed it in a garbagebag?" og þar sem ég var ekki alveg að fatta um hvað hann var að tala, kom hann með aðra setningu sem bergmálar oft í hausnum á mér enn þann dag í dag: "and how the hell did it become a coat?" og benti á kápuna.

Ég fór aldrei aftur í þessa kápu.

Ég veit ekki alveg hvaða pillur ég var að éta þegar mér datt í hug að fara að skrifa smásögur né hvaða mikilmennskubrjálæði greip mig þegar ég tilkynnti ykkur að ég myndi geta skellt á ykkur, lesendur góðir, nokkrum sögum þess virði að vera lesnar. Og verið í alvörunni fullviss um að ég kæmist frá því skammarlaust. En ég mun láta þær pillur skolast niður í klósettið um leið og ég finn þær.
Ég hef þegar hent í ykkur einni sögu og biðst ég innilegrar afsökunnar á því að hafa lagt á ykkur þessa hörmung. Ég veit að sú saga var hundléleg og það sem ég hef skrifað eftir það er enn verra. Það virðist vera að ég eigi eftir að leggja fyrir mig skriftir í Rauðu seríuna og sé ég sjálfa mig slá í gegn á þeim vettvangi. Það virðist vera sama hvað ég reyni að skrifa, það hljómar alltaf eins og byrjun á einhverri ömurlegri ástarvellubók. Ég hef fullan rétt á að skíra sögurnar mínar nöfnum eins og "ófrísk af hans völdum" eða "ástfangin í Texas" slíkur er hæfileikinn. Og það virðist vera að æfingin skapi engan meistara hér á slóðum því sögurnar versna eftir því sem ég reyni að leiðrétta þær.
Ég biðst enn og aftur afsökunar á að hafa lagt þetta á ykkur og vona að þið hafið ekki hlotið varanlegan skaða af þessari brjálaðslegu hugmynd minni. Jafnframt lofa ég að láta ykkur ekki ganga í gegnum slíkar raunir aftur í bráð og mun ég halda mér við það sem ég geri best-að röfla bara yfir öllum fjandanum.

Rakst á þetta á netinu og mér finnst þetta bara snilld. Furðulegt hvað það er alltaf einföld rökfærsla hjá börnum.

Great Truths about Life that Little Children have Learned:
- No matter how hard you try, you can't baptize cats.
- If your sister hits you, don't hit her back.
- You can't trust dogs to watch your food.
- Puppies still have bad breath even after eating a tic tac.
- You can't hide a piece of broccoli in a glass of milk.
- Never hold a dust buster and a cat at the same time.
- Don't sneeze when someone is cutting your hair.
- They always catch the second person.
Marriage Advice
(As answered by elementary school students)
How Do You Decide Who To Marry?
You got to find somebody who likes the same stuff. Like, if you like sports, she should like it that you like sports, and she should keep the chips and dip coming.
- Alan, age 10
No person really decides before they grow up who they're going
to marry. God decides it all way before, and you get to find out later who
you're stuck with.
- Kirsten, age 10
What is the Right Age To Get Married?
Twenty-three is the best age because you know the person
FOREVER by then.
- Camille, age 10
No age is good to get married at. You got to be a fool to get
married.
- Freddie, age 6
How Can A Stranger Tell If Two People Are Married?
You might have to guess, based on whether they seem to be
yelling at the same kids.
- Derrick, age 8
What Do Your Think Your Mom and Dad Have In Common?
Both don't want any more kids.
- Lori, age 8
What Do Most People Do On A Date?
Dates are for having fun, and people should use them to get to
know each other. Even boys have something to say if you listen long enough.
- Lynnette, age 8
On the first date, they just tell each other lies, and that
usually gets them interested enough to go for a second date.
- Martin, age 10
What Would You Do On A First Date That Was Turning Sour?
I'd run home and play dead. The next day I would call all the
newspapers and make sure they wrote about me in all the dead columns.
- Craig, age 9
When Is It Okay To Kiss Someone?
When they're rich.
- Pam, age 7
The law says you have to be eighteen, so I wouldn't want to
mess with that.
- Curt, age 7
The rule goes like this: If you kiss someone, then you should
marry them & have kids with them. It's the right thing to do.
- Howard, age 8
Is It Better To Be Single or Married?
It's better for girls to be single but not for boys. Boys need
someone to clean up after them.
- Anita, age 9
How Would The World Be Different If People Didn't Get Married?
There sure would be a lot of kids to explain, wouldn't there?
- Kelvin, age 8
How Would You Make a Marriage Work?
Tell your wife that she looks pretty even if she looks like a
truck.
- Ricky, age 10

Þið kannist örugglega öll við þá tilfinningu sem gerir vart við sig þegar rómantískri mynd lýkur með því að parið nær loksins saman. Ég hef undanfarið fundið fyrir þessari tilfinningu í mjög sterkum mæli. Þeirri tilfinningu í samblandi við gífurlegt þakklæti. Því ég get ekki annað en fundið fyrir því að ég mjög heppin með mitt hlutskipti. Ég á þrjár heilbrigðar og yndislegar dætur og alveg yndislegan mann. Þó stelpurnar eigi í smá erfiðleikum með að hlýða og átta sig ekki alltaf á að allt hefur sínar afleiðingar get ég ekki annað en dáðst að þeim. Þær eru svo klárar og ljúfar.
Og maðurinn minn er svo yndislegur og góður. Ekki veit ég hvað ég hef gert til að eiga hann skilið. Miðað við að ég henti honum út í djúpu laugina með þessum pakka sem ég er og allmargir láta standa í sér. En hann tók þá ákvörðun að elska mig og allt sem mér fylgir og hefur staðið sig eins og hetja. Jafnvel ég gleymi því stundum að hann eigi í rauninni ekkert í þessum börnum mínum því þetta virðist einhvern veginn vera honum í blóð borið.
Stundum velti ég því fyrir mér hvernig þetta allt saman væri ef ég hefði ekki tekið svona margar rangar ákvarðanir. Og hvernig myndi þetta vera ef við hefðum verið saman frá upphafi? Við vorum voðalega skotin í hvort öðru þegar við vorum krakkar en það varð aldrei neitt úr því fyrr en núna. Ég hef tekið svo margar rangar beygjur og hefur lífið því ekki alltaf tekið á mér með silkihönskum. Hef ég upplifað meiri viðbjóð í mannlegri hegðun en margur maðurinn helmingi eldri en ég. Þakka ég Guði mínum oft fyrir að hafa gefið mér annað tækifæri þegar ég stóð frammi fyrir þeirri ákvörðun að flytja hingað. Eftir að hingað kom hef ég getað unnið mig út úr mínum málum í ró og næði. Hér hef ég einnig endurgoldið trú mína á ástina og að hún sigri allt. Því ég bjó hér þegar mér var sent jólakort fyrir tveimur árum, jólakort sem gerði það sem mig hefur alltaf dreymt um raunverulegt. Og ég, sem var svo hörð af mér og leyfði mér ekki að vera til og finna til, hef breyst. Sumir sem mig þekkja og hafa þekkt mig í mörg ár samgleðjast mér í því að vera að finna hamingjuna og ástina og það á sama stað og ég reyndi að flýja í svo mörg ár með svo hryllilegum afleiðingum. En allt er gott sem endar vel og tilfinningin sem góðum endi fylgir er ólýsanlega góð og notaleg... þegar maður venst henni.

Jæja, þá er Hótelið að tæmast, allir fornleifafræðingarnir eru farnir og bara tveir gestir eftir. Ég verð nú að viðurkenna þó að fornleifafræðingarnir græddu á því að vitleysingarnir sem voru á undan þeim gengu um skemmandi og rífandi kjaft voru þeir hinir ágætustu gestir. Það var aldrei vesen á þeim og það var alltaf komið fram við mig af vissri virðingu. Og þegar ég þurfti að standa í stappi við vitleysingana kom einn fornleifarfræðingurinn mér til varnar, og kannski þess vegna leyfði ég þeim meira en öðrum gestum. Það er nefnilega helvíti langt sem maður kemst á kurteisinni einni saman. Og ég var búin að ákveða að ef ég væri hress þá myndi ég kveðja þá með mat og drykk eins og góðri húsfreyju sæmir. En þeir fóru einum degi fyrr en áætlað var og ég stóð uppi með kíló af lambahakki,grænmeti og nokkra lítra af gosi. Ég lét það þó ekki stoppa mig og eldaði dýrindis lasagna og gerði ferskt salat og fór með þetta allt saman á Hótelið í gærkveldi. Það voru tveir smíðastrumpar og tveir Svíar og svo við fimm fræknu. Þó að annar Svíinn hafi bara borðað og svo við hin sá ég að næst þegar ég ætla að gera mat fyrir svanga karlmenn og börn mun ég þurfa meira en kíló af kjöti. Þetta hvarf allt eins og dögg fyrir sólu, það var ekki afgangur af salatinu einu sinni. Og ég sannfærðist um að ég elda góðan mat.

Það hefur alltaf fylgt mannkyninu að tala um náungann og ef sumum líður illa þá er alltaf verið að fjargviðrast yfir flísum í augum annarra í staðinn fyrir að takast á við bjálkann í augum sjálfs síns.

Það hafa löngum fylgt litlum bæjarfélögum sísmjattandi slúðurkerlingar sem fela sig bak við eldhúsgardínurnar sínar. En það sem ég hef rekið mig allt of oft á er að fólk á afar erfitt með að standa undir orðum sínum. Það hefur t.d. aldrei komið fyrir mig að sú sem byrjað hefur sögurnar komi upp að mér til að hafa staðreyndirnar á hreinu eða talað við mig þegar ég hef gert einhverjum rangt til að þeirra mati. Reynsla mín og skoðun eftir að hafa verið aðalumræðuefni margra slíkra kvenna til fjölda ára hefur fullvissað mig um að það sé heiðarlegra að segja það sem manni finnst við þá manneskju sem á í hlut. Því verð ég alltaf jafnsár þegar einhver vill leggja mér eða mínum nánustu orð í eyra og gerir það í gegnum þriðja og í sumum tilfellum fjórða eða fimmta aðila. Já, ég verð sár og reið, sérstaklega þegar öryggi mínu eða mínum nánustu er ógnað. Hvort sem er um að ræða tilfinningalegu, líkamlegu eða fjárhagslegu öryggi. Þó get ég skilið réttmæta reiði ef manni finnst vegið að þeim sem manni þykir vænt um því í þeim sporum er ég stödd nú. Má segja að ég standi beggja vegna línunnar en samt ekki því það sem um er að ræða er blogg mannsins míns. Nemendur og foreldrar hans eru farnir að lesa það hjá honum og fannst einhverju foreldri verið höggvið of nærri sínu barni, sem ég ekki skil hvernig því ekki nafngreinir hann einn né neinn. Og í staðinn fyrir að tala beint við hann eða senda honum skammarbréf í tölvuformi var gengið í yfirmann yfirmanns hans og kvartað. Mér finnst þetta lýsa bæði heigulshætti og illkvittni. Hann starfar sem kennari við grunnskólann í bænum og finnst mörgum að mér meðtalinni hann standa sig með sóma í því. Eftir því sem ég fæ að heyra er hann að gera betri hluti fyrir þennan blessaða bekk hans en margir forverar hans og eru margir foreldrar fegnastir að þarna sé einhver til í að láta krakkana læra til tilbreytingar. Og fyrst maðurinn er að standa sig í kennslunni er mér spurn og furða. Hvað í ósköpunum fær manneskjuna til að ógna starfi og þar af leiðandi fjárhagslegu öryggi hans sem þriggja barna föður? Ef ég hefði heyrt það utan af mér að manneskjan væri að tala um hversu sár og svekkt hún væri yfir þessari færslu á blogginu hefði ég getað skilið það. En hann hefur aldrei minnst á nein nöfn á blogginu en með því hefði hún einnig komið upp um það barn sem um ræðir.

Auðvitað er maðurinn minn líka sár því hann ætlaði aldrei að særa neinn. Og að halda því fram að hann hafi skrifað þetta af illum hug til barnanna er kolrangt. Hann er, eins og allir sem hann þekkja vita, yndislegur maður sem vill engum illt. Honum er farið að þykja vænt um þessa krakkagrislinga sem hann kennir og ber hag þeirra fyrir brjósti í kennslunni. Bloggið er talið til tómstundaiðju, ekki veit ég um neinn sem hefur þetta að atvinnu, og í hans huga er þetta aðeins æfingartæki til framtíðarskrifta. Honum tekst t.d. að taka smáatriði úr daglegu amstri og skreyta það pínu til að hafa sögurnar skemmtilegar og er það meira en mörgum okkar hinna tekst að gera. Og eru allir sem ég þekki sammála mér um það að hann er prýðisgóður penni og á að halda þessu áfram.

Síðan mín hefur verið eitthvað lasin undanfarna daga, ég held að það sé af því að ég hef ekki verið dugleg að blogga. En það er búið að laga þetta...Í bili.

Það hefur voða fátt gerst að undanförnu þess virði að nefna hér. En ég hef verið að skemmta mér yfir manninum mínum. Þannig er mál með vexti að hann hefur beðið mig milljón sinnum að klippa á honum hárið og ég svara alltaf játandi en enda á að gera eitthvað annað. Þetta eru rannsóknir á mannlegri þrjósku. Enda ég á að eiga mann með sítt að aftan svona eins og fróðir menn kalla "mullet" eða mun þetta enda á því að hann gefst upp og fer á hárgreiðslustofuna á staðnum og borgar morðfjár fyrir þetta? Rannsókninni miðar hægt, enda ekki mikill vöxtur í hárinu hans en býst ég samt við því að hann játi sig sigraðan innan skamms. Því þetta plagar drenginn greinilega alveg óstjórnlega. Hann biður mig um að klippa hárið að meðaltali tvisvar á dag og er dagurinn í dag engin undantekning og ég hef eina ferðina enn annað fyrir stafni. Ég held að það sé byrjað að stríða honum í skólanum. Enda er hárið á honum hætt að láta að stjórn og standa sætir krullulokkar út í loftið. Híhí.

Og fyrst ég er byrjuð vil ég hneykslast á því sem ég las á öðru bloggi. Þar var verið að skipuleggja jólahreingerninguna.

Ekki veit ég hversu lengi sú manneskja er að þrífa sína íbúð en mér skilst á öllu að hún búi ein. Ekki veit ég heldur hversu lengi sú manneskja ætlar að hafa jólaskrautið hangandi fyrir jólin því hún sagðist ætla að fara að skreyta um leið og hreingerningunni væri lokið. Setjum sem svo að hún búi í um 100 fermetrum og er lengi að þrífa vegna ofhleðslu á húsgögnum og pottablómum, þá er skiljanlegt að hún taki ráð í tíma. En... Gefum okkur að hún sé í hjólastól og búi í íbúð með tröppum ofhlaðinni húsgögnum og pottablómum, þá er skiljanlegt að manneskjuna langi til að ljúka þessu fyrir jól. En mér skilst sem svo að hvorug þessara útskýringa eigi við í þessu tilfelli. Því er mér furða hve snemma hún ætlar af stað með jólin. Ekki misskilja mig, ég sjálf er algjört jólabarn og hef afar gaman af öllu jólastússi en hef rekið mig á að það er til hlutur sem kallast rétt tímasetning. Það er ekkert gaman að halda jólin þegar jólaskapið er búið og farið.

Því vil ég ráðleggja þessari persónu að hafa sig hæga í um þrjár vikur í viðbót, skella sér svo í annan gír og njóta síðustu daga aðventunnar í rólegheitum og með jólaskapið í botni.

Ég biðst innilegrar afsökunar á því að hafa valdið ykkur sálarangist með því að blogga ekki neitt í heila tvo daga.

Ég olli þónokkrum lesendum mínum miklum vonbrigðum yfir helgina. Og þónokkrir sem sjá enga aðra ástæðu til að mæta til vinnu á mánudagsmorgnum en til að lesa það sem ég hef skrifað um helgar urðu fyrir miklu áfalli í morgun. Fékk ég meira að segja símtal rétt fyrir hádegi frá snöktandi aðdáanda sem spurði hvort tölvan mín væri biluð. Þegar ég viðurkenndi að tölvan væri í fínu lagi heyrði ég andköf tekin hinumegin á línunni. Með ásökun í röddinni var ég spurð um ástæðu þessara pyntinga. Þannig er mál með vexti að ég hef verið með hausverk undanfarnar vikur og er þetta fyrsta helgin í langan tíma sem ég hef verið án hans... En ég eyddi samt meginhluta helgarinnar í rúminu, mér og manninum mínum til mikillar gleði. Tíhíhíhí.

Þetta er spurning um forgangsröðun, gott fólk.

Það er svo týpískt að vera vitur eftir á.

Í gær átti ég samtal við nokkra unga og stæðilega drengi sem rétt skríða yfir tvítugt, man ég ekki orðrétt hvernig samræðurnar fóru fram en ég var með einhverja forvarnarræðuna mína, sem ég er mjög gjörn á að nota innan um ungt og að mínu mati efnilegt fólk. Ég er að útskýra hverjar afleiðingarnar geta verið og enda einhverja setninguna á, "afleiðingar fyrra lífernis". Og fannst mér ég hafa komið minni einræðu til skila með sóma. Þá heyrðist í einum þeirra, "Ha, fyrra lífs?". Ég varð aðeins of fljót til að svara og leiðrétti hann, "Nei, fyrra lífernis" og brosti svona brosi sem fullorðnir setja oft upp þegar börnin gera eitthvað sætt. Auðvitað, til að hafa gjörsamlega brætt þá og þar með haft meiri áhrif sem sjálfskipaður forvarnarfulltrúi, hefði rétt svar verið, "Já, þegar ég var einræðisherrann í Mongólíu stjaksetti ég aðeins of marga og þetta er afleiðingin af því". Sé ég fyrir mér aðdáun og mikla virðingu speglast í augum þeirra meðan þeir hlæja að þessum frábæra brandara.

En svo gott var það nú ekki. Þeir hlógu, en ekki að snilld minni í tilsvörum að ég held, skutu síðan hverjum sígarettustubbnum á fætur öðrum yfir götuna og hræktu.

Það er eins gott að hrynja ekki niður og fara að grenja.

Í gærkvöldi, rétt fyrir kvöldmat, sat ég og vafraði stefnulaust um Netið þegar gemsinn hans Jónsa hringdi. Það telst nefnilega til tíðinda að einhver hringi í hann, fyrir utan ömmu mína, og vil ég gefa þessum vinum hans orð í eyra fyrir að hafa bara gleymt honum síðan hann flutti til mín á hjara veraldar. Það er nefnilega ekkert að símunum hérna fyrir austan og gemsar virka einnig fínt hérna. En svo ég haldi áfram að segja frá því þegar einhver hringdi í hann. Hann talaði í smástund og ég var ekkert að hlusta en ég heyrði hann segja, "og eru þið komin í Fagradalinn og bara á leiðinni til okkar?". Hjarta mitt tók aukaslag og ég fylltist gleði yfir að loksins væri einhver að koma að sjá hversu vel hann býr og hvernig hann dafnar hjá mér. En sú tilfinning gjörbreyttist þegar hann tilkynnti mér að hún móðir mín væri í 15 mínútna fjarlægð.

Fyrst greip mig óstjórnlegur kvíði, gamall vani sem er erfitt að slíta, því það er ekki búið að þrífa hjá okkur og taufjallið ógurlega var að ná upp í stofuloftið. Ekki svo að skilja að móðir mín komi með hvítu hanskana og strjúki hér hillurnar með vanþóknunarsvip, það er (ekki fyrir svo löngu)liðin tíð. Það er bara einhver grilla í mér að ég geti aflað mér einhverra stiga hjá henni, sem ég er með nú þegar, ef það er allt "spotless" hjá mér þegar hún kemur. Hvað ætli þetta sé með dætur og mæður þeirra?

Svo varð ég gripin þessari rosalegri tilhlökkun því með henni kæmi yngsta ungviði heimilisins loksins aftur heim. Hún er búin að vera í sveitinni í hálfan mánuð og það hefur verið hálf tómlegt hérna hjá okkur. Sem er mjög fínt ef maður er lasinn og hefur ekkert þrek til neins. En tvíburarnir voru farnar að kvarta undan því að það vantaði Sessu og þær söknuðu hennar ofsalega mikið en ég veit ekki hvort að það hafi verið vegna sterkra tilfinningatengsla eða þeim vantaði blóraböggulinn þeirra. Ég vil trúa því fyrra.

Þegar hún kom inn voru miklir gleðifundir hjá systrunum þremur og fékk ég á tilfinninguna að það væri gelgjustóð í andyrinu hjá okkur um stund, þvílíkir voru skrækirnir. En þegar loksins kom að mér að knúsa hana, varð mér eiginlega allri lokið. Rosalega er gott að hafa litlar hendur utan um hálsinn á mér á ný. Pabbi fékk svo líka knús og hann kreistur mikið, það munaði ekki miklu að ég táraðist.

Svona er ég nú orðin væmin, ég vil kenna aldrinum og Jónsa um þessar geðsveiflur því fyrir ári síðan hefði ég sagt, "Farð'ekk'að grenja", og kveikt mér í sígó. Og jafnvel látið einhver búkhljóð fylgja með til að undirstrika þetta attitude.

Og svona fyrst ég sit hér og blaðra þá vil ég dásama þennan mann minn.

Hann hefur nú haft í nógu að snúast undanfarið, með mig veika og tvær litlar skvísur í fullu fjöri, þannig að ekki get ég annað en tjáð aðdáun mína á honum. Nú þegar ég er farin að hressast er ég að sjálfsögðu aðeins farin að líta yfir skemmdirnar sem hlutust á umhverfinu meðan ég var lasin. Hann hefur verið mjög góður í að hlýða mér og minni sérvisku meðan hann sá alfarið um heimilið alveg aleinn þessar síðastliðnu vikur. Þá er ég að sjálfsögðu að tala um þvottinn. Hann barðist vel og hetjulega fyrir ári síðan að ég hleypti honum nálægt þvottinum og ég treysti honum fyrir að setja í vél núna. En ég hélt þeirri stöðu minni í því stríði að ég er ennþá sú eina sem fær að koma nálægt samanbroti þvottarins. Ég fer ekkert ofan af þeirri sannfæringu að karlmönnum er það ómögulega fært að brjóta saman einsog ég vil að það sé gert. Ég erfði þessa sérvisku af ömmu minni, sem stóð galvösk í eldhúsglugganum og gargaði á mann meðan maður hengdi út. Hann hefur því verið með afbrigðum duglegur að setja í vél þó ekki sé það brotið saman og bíður mín nú heljar haugur af hreinum þvotti til að brjóta saman og ganga frá. Og hef ég engan við að sakast nema sjálfa mig.

Það sem ég get mest jagast yfir er hvernig Hótelið er orðið eftir fjarveru mína enda er það alfarið á minni ábyrgð. Það mun taka mig svolítinn tíma til að koma því í viðunandi horf á nýjan leik. Tók það nú tímana tvenna þegar ég tók við því í byrjun hausts og ég sé að þetta verður ekki mikið minna verk. Það sem er aðeins öðruvísi núna er að Hótelið er fullt af fólki sem er að þvælast fyrir núna með sitt hafurtask. En eins og í öllu öðru er bara að bretta upp ermar og hefjast handa. Ég hef skipulagt að verkið hefjist með morgundeginum og ljúki eigi síðar en í enda næstu viku.

En ég er mjög ánægð með annan kall en smíðakallinn sem mér var sendur og eitthvað segir mér að sá maður fái einstaklega vegleg verðlaun í enda dags.

Helvíti líst mér vel á þennan kall sem Eigendur hf sendu mér.

Hann er strax byrjaður að vinna og eru stillansar að rísa upp með hverjum húsveggnum. Og hann virðist hafa virkilegan áhuga á að gera þetta einsog ég vil hafa þetta. Ekki það að ég sé með einhverjar svakalegar kröfur um þessar viðgerðir, ég vil bara að þetta verði gert almennilega og það sé virkilega vandað til verksins. Eða eins og ég vil hafa allt sem ég tek þátt í þó ég sé nú ekki með hamarinn og sögina á lofti. En nafni mínu hefur verið fleygt inn í hringiðuna þannig að maður passar upp á það að allt sé nú í lagi. Það er nú staðið vörð um sitt ágæta mannorð.

En eins og áður hefur komið fram er ég mjög ánægð með þennan smíðakall sem mér var sendur.

Það er aldeilis að maður vaknar vel á miðvikudagsmorgni.

Ekki búið að vera neinn svefnfriður hér í morgun, Eigendur hf byrjuðu á að hringja rétt eftir átta sem er svosum allt í lagi því ég á tæknilega séð að vera í vinnunni. Það tók samt heljarinnar átak að gefa þeim það sem þeir voru að biðja um. Ég þurfti til að byrja með að hlaupa niður stigann til að ná símanum. Var síðan hálfnuð upp aftur þegar ég skil út á hvað símtalið gengur og þarf að fara niður aftur að ná í gemsann minn, því í honum var eitthvað númer sem þá bráðvantaði. Eftir þá reddingu var ég uppgefin og skreið í bælið aftur, dró sængina upp fyrir haus og fór að sofa.

En svo þegar ég var alveg að sofna aftur hringir dyrabjallan og á tröppunum stóð kona sem var aðframkomin af kaffileysi. Ég er ekki sú manneskja sem læt fólk þjást lengi svo ég bauð henni inn, þó ég hafi verið á náttfötunum með úfið hár og húsið í rúst. Elskulegur maður minn var að sjálfsögðu búinn að sjá fyrir sér konu í kaffiþörf, þó ekki hafi það verið ég í þetta skiptið, og var hann búinn að hafa til kaffið á könnunna. Slátruðum við þeim dropum á mettíma meðan við ræddum saman um allt sem hefur gerst undanfarna daga í okkar indæla samfélagi, sem tók ekki langan tíma því það gerist voðalega lítið í þessum bæ. Það er að segja ef þú hlustar bara á staðreyndir en ekki sögusagnir.

En hún á allar þakkir skyldar fyrir að hafa kippt mér úr mókinu því ég er hressari núna en ég hef verið í marga, marga daga. Svei mér þá, ef ég er bara ekki í stuði til að fara að taka til hérna og jafnvel mæta í vinnuna eftir hádegið. Eins gott að maðurinn minn elskulegur er í vinnunni langt fram eftir degi því honum gætir til að passa aðeins of mikið upp á uppáhalds kveneintakið sitt. Hann myndi biðja mig að taka því rólega og senda mig í rúmið aftur með nýjasta eintakið af Harry Potter, sem ég væri alveg til í ef ég væri ekki komin með ógeð á að vera grænmetið á heimilinu.

Þannig að rusl og þvottur eru í stórhættu í dag......loksins.

Hér kemur fyrsta smásagan eftir mig sem birt er á opinberum vettvangi. Njótið vel.

Þessi maður er hálfviti, hugsaði hún með sér meðan hún skellti kaffikönnunni í gang, ég er búin að halda þessu blessaða fyrirtæki hans gangandi meðan hann fór til Spánar í afslöppun. Það er allt í lagi að sýna smá virðingu fyrir því sem ég er að gera hér. Helvítis hálfviti.
Hún var ekki búin að vinna þarna lengur en í tæpa þrjá mánuði og fannst hún vera ábyrg fyrir miklu meira en afgreiðslunni einni og sér. Þegar hún var ráðin var starfslýsingin einföld og miðað við hana mátti hún vera sátt við launin en þetta var miklu meira en bara afgreiðslan og símasvörun. Hún var látin hella upp á kaffi og ná í allan mat og þar sem hún var eina kveneintakið á svæðinu var eiginlega ætlast til þess af henni, hún var aldrei beðin um það heldur bara tilkynnt það rétt fyrir alla kaffi- og matartíma. Og það var farið að lenda æði oft á henni að tilkynna kúnnunum leiðinlegu fréttirnar og undirbúa allar mikilvægar uppákomur. Hún þurfti æ oftar að vinna langt fram eftir kvöldum vegna þess að hann ákvað að hann þyrfti á henni að halda.
En nú átti hún að hella upp á kaffi og setja bakkelsið í sætan lítinn bakka og ganga til beina, því mennirnir frá bankanum voru mættir á fund hjá honum. Fund sem hún hafði undirbúið og gert alla rannsóknarvinnuna og haft mikið fyrir því á meðan hann flatmagaði á spánskri strönd í nokkrar vikur. Hann vissi ekkert um málið fyrir utan það sem hún hafði skellt á pappírinn og vísvitandi sleppt nokkrum mikilvægum upplýsingum. Þar sem hann rændi heiðrinum af undirbúning fundarefnisins og þetta var ekki í fyrsta skiptið sem hann gekk gjörsamlega framhjá hennar þætti í einhverju stóru verkefni hafði hún ákveðið að hefna sín.
Klukkan var að verða fjögur og hún tók upp bakkann og kaffibrúsann og um leið og hún gekk inn í fundarherbergið skellti um leið upp sínu sætasta brosi. "Gjöriði svo vel, strákar mínir, og gangið nú ekki fram af ykkur með vinnu í kvöld. Ég er að fara heim en ef ykkur vantar meira kaffi þá er vélin tilbúin, það þarf bara að kveikja á henni. Bið að heilsa ykkur." Hann þorði aldrei að hreyta í hana í návist bankamanna og hún vissi það. Það hlakkaði í henni meðan hún tók saman dótið sitt og gekk frá skrifborðinu sínu. Áður en hún fór skellti hún á skrifborðið þykku bréfi með uppsögn hennar og ástæðum fyrir tafarlausri brottförinni. Það væri undir honum komið hvort hann vildi gera mál vegna þessa eða ekki. Konan hans yrði ekki ánægð ef þetta yrði að veseni, það var of mikið af upplýsingum í bréfinu til þess að hann slyppi við útskýringar.
Þegar hún kom út var byrjað að rigna en það hafði engin áhrif á skapið hjá henni. Sigurvíman var enn of sterk til að láta nokkra dropa skemma fyrir. Hún var loksins frjáls undan niðurlægingunni og full meðvitundar um að þetta væri kolólöglegt en henni stóð á sama. Hún væri farin af landi brott áður en nokkur áttaði sig á hvert peningarnir hefðu farið. Meðan hún tölti niður götuna jókst rigningin til muna þannig að hún var orðin hundblaut þegar hún loksins náði að strætóskýlinu.
Þegar hún var komin heim lét hún renna í baðkarið og fór úr blautu fötunum. Hún pakkaði niður afgangnum af persónulegasta dótinu sínu með því hugarfari að taka sem allra minnst með sér. Hún var búin að panta herbergi í Keflavík fyrir nóttina en vildi bara kveðja íbúðina, sem hafði kostað hana blóð, svita og tár meðan hún var að læra, með því að fara í síðasta skiptið í bað.
Meðan hún lá í baðinu hugsaði hún um hversu gott það yrði að byrja upp á nýtt. Það var allt skipulagt í þaula. Um þetta leyti daginn eftir yrði hún komin til Kenya og lífið yrði eins og hún vildi hafa það. Hún myndi eignast sitt eigið líf byggt á eigin forsendum.
Hún tók töskurnar og slökkti öll ljós á leiðinni út úr íbúðinni í síðasta skiptið. Það örlaði á söknuði þegar hún sat í leigubílnum og horfði á blokkina hverfa í bakglugganum. Alla leiðina til Keflavíkur hugsaði hún um þetta nýja líf sem beið hennar og vitandi að hún væri með nóg af peningum til að þurfa ekki að hafa áhyggjur af neinu næstu árin. Samt var eins og rödd innra með henni væri að vara hana við. Kannski er ekkert betra líf sem bíður hennar hinum megin við lækinn. Hún hristi af sér þessar pælingar, takmarkið var of nærri til að fara að hugsa "hvað ef". En hvað ef..........

Og svona á meðan þið bíðið eftir verðlaunaskrifum mínum getið þið tekið þessi próf. En eins og þið sjáið stóð ég mig ekkert betur í þessum prófum frekar en öðrum.





What cartoon dog are you?

Brought to you by the good folks at sacwriters.com.




Take the What
animal best portrays your sexual appetite?? Quiz


Hmmmf, svo tók ég próf á síðunni hans Jónsa um hvort kynið ég sé og ég er KARLMAÐUR.....hvernig er besta leiðin til að láta börnin mín og mann vita af því?

Jæja þá er vandamálið leyst og síðan mín orðin eins og hún á að vera, vona ég.

Ég er að spá í að fara útí að skrifa smásögur og skella þeim hingað inn, hvernig líst ykkur á það? Þær yrðu vonandi ekki mjög langar en ef þær væru það myndi ég skipta þeim niður einhvern veginn. Og það kæmu inn svona annað slagið bara, ég er ekki það góður penni að geta hent inn nokkrum á dag. En ég vil taka það fram áður en ég byrja að skella einhverju hér inn að allar athugasemdir eru vel þegnar.

Þegar ég bætti þessum snillingum við bloggaralinkana mína hrundi blessaða síðan mín.

Er verið að gefa mér vísbendingu um að annað þeirra eigi eftir að rústa einhverju fleiru hjá mér eða var þetta bara tilviljun? Ég er tilbúin að taka þá áhættu því þessir bloggarar eru áhættunar virði....vona ég. Ég reyndi nú eitthvað að redda þessu veseni sjálf og las yfir html kóðann aftur og aftur til að sjá hvar villan lá. Þó ég áður hafi lýst yfir yfirburðagáfum mínum var ég borin ofurliði með þessu blessaða tölvulingói. Og ég sat eftir rennsveitt og skjálfandi eftir ítrekaðar tilraunir til að skilja þetta blessaða mál, gjörsamlega búin á sál og líkama eftir að hafa áttað mig á að það eru sumir hlutir sem ég ræð ekki við.

Þetta endaði með því að ég hringdi í aðalmanninn þegar svona mál eru mínum skilningi æðri og er Raggi Reddari ávallt reiðubúinn til aðstoðar þegar ég bið hann. Ég veit samt ekki alveg hvort hann er að hjálpa mér vegna hræðslu við mig eða bara vegna þess að hann er svo góður strákur. Hann virðist vera með þá grillu í kollinum að ég sé einhver hryllilega úrill grybba, ég veit ekki hver hefur gefið honum þá lýsingu á mér. Því þó ég segi sjálf frá er ég með eindæmum blíð og góð manneskja með yfirþyrmandi ást á mannkyninu öllu. Svo vægt sé til orða tekið.

Ég vildi bara bæta við bloggaralinkana mína þegar ég rakst á þessa síðu því þetta er hrein snilld, þó sérstaklega sagan um bikinivaxið. Ég fann loksins einhverja sem skilur þessa pyntingu á sama hátt og ég. Og svo er hún líka bara fyndin.

Og fyrst ég er að bæta við mig er ég að spá í að henda "the Kallinum" inn líka. Hann minnir stundum á fýlustrump, sem er bara fyndið og hjálpar mér að sjá mitt eigið líf á annan hátt. Takk takk kall:)

Og svo ég haldi áfram að jarma um hvað ósjálfbjarga ég er þá er tagborðið mitt í rugli þessa dagana og ég kann ekki að laga það. Og auðvitað bað ég Ragga Reddara að laga það en drengurinn er í skóla og hefur ekki mikinn tíma í að stússast svona alltaf stöðugt fyrir mig. Hann á samt eftir að redda þessu fyrir mig um leið og hann kemst í það.

Og þar sem ég er oftast alein og yfirgefin er ég farin að fá skrítnar hugmyndir í kollinn á mér en eins og þeir vita sem þekkja mig þá er það stórhættulegur ands..... Ég er farin að hafa áhyggjur af þessu, ég verð bara að segja það. Þetta eru pælingar eins og að breyta síðunni minni eða háralitnum mínum eða hársíddinni minni eða herberginu mínu eða barnaherberginu eða eldhúsinu mínu eða húsinu mínu eða Hótelinu þeirra eða húsinu hans afa eða bara að breyta einhverju. Skipta um bíl eða skipta um hús eða skipta um föt. Ég er ekki svo langt komin að ég vilji skipta um karl enda væri það endapunkturinn. En það er ansi margt sem ég vil skipta um eða breyta þessa daganna og það fer alltaf meira og meira í taugarnar á mér að enginn vill taka þátt í þessu með mér. Maðurinn minn neitar mér ekki um neitt en hann talar um að þetta og hitt kosti pening og við verðum að bíða með hitt og þetta. Ætli þetta sé merki um þetta sívinsæla skammdegisþunglyndi? Er ég loksins farin að fylgja tískunni?

Kannski er ég of mikið ein með sjálfri mér.

Oh, Smíðastrumpur.

Frændi minn, sem er smiður, er fyrirtaks maður í alla staði. Hann er bráðmyndarlegur, handlaginn og með frábært skopskyn. Þegar ég var lítil vildi ég eignast mann eins og Pétur frænda. Allt sem hann tekur sér fyrir hendur er gert mjög vel, því er engin furða að maðurinn skuli alltaf hafa nóg að gera.

Og þar sem maður treystir ekki hverjum sem er fyrir hlutunum hef ég beðið hann, nokkrum sinnum, um að laga ýmislegt í húsinu okkar. Það er ýmislegt sem þarf að laga hérna en mér finnst liggja mest á stiganum.....í dag. Þið megið ekki misskilja mig og halda að ég sé að biðja hann um þetta án þess að vilja borga. Því ég hef boðið honum að borga sama verð og allir hinir. En hann ber alltaf fyrir sig sama svarinu: "það er svo mikið að gera hjá mér að ég kemst ekki í það núna".

Ég er að spá í að fara í fýlu við hann og fá mér annan uppáhaldsfrænda. Þó ég viti að það verði erfitt þar sem ekkert annað frambæranlegt skyldmenni býr hér í bæ. Kannski verður hann svo hræddur um að ég sé hætt að halda upp á hann að hann kemur eitt kvöldið með tommustokkinn og fer að mæla og banka í veggina og áður en ég veit er búið að laga allt sem mér finnst að ætti að laga.

Ég er alltaf að sjá það betur og betur hvað ég má vera þakklát fyrir það sem ég hef.

Til dæmis gæti ég verið blökkukona í fátækasta hverfi Jóhannesarborgar. Stritandi við þrif hjá ríkri, hvítri fjölskyldu þar sem maðurinn misnotar mig kynferðislega og konan beitir mig andlegu ofbeldi. Verð samt að vinna þar áfram því heima eru 15 grenjandi börn, öll með berkla af óhreinu vatninu, og kall sem lemur mig eins og harðfisk fyrir að eyða öllum 20 krónunum í mat.

En ég er sem betur fer ekki svo illa stödd. Ég á heima á Íslandi sem er besta land í heimi. Við erum með ferskasta loftið, hreinasta vatnið, besta fiskinn, besta lambakjötið og fallegasta fólkið. Þó teljast margir Íslendingar ekki til gáfuðustu manna í heimi. Það er einn hópur manna hér á landi sem mér finnst standa upp úr með heimsku sinni. Eru það félagar í Félagi Þjóðernissinna. Þeir eru ekki beint að vinna með okkur í að efla stolt okkar sem sérstæðrar þjóðar. Þó er ég ekki að mæla með því að innflytjendur streymi hingað óheftir, þar þarf að gæta hófs eins og í öllu öðru. Og ekki finnst mér þeir beint vera að vinna með okkur hinum í að gæta sérstöðu okkar því mér finnst hugarfarið bera keim af aldargömlum hugsunarhætti bandaríska bjánans í Ku-Klux-Klan eða hvað þeir nú heita.

Og fyrst ég er komin í þá sálma finnst mér ansi margt í okkar ágæta þjóðfélagi bera þónokkurn keim af hugsunarhætti heimskingjanna handan hafsins. Er sú þjóð í það góðum málum að við viljum virkilega vera með það að markmiði að breytast eftir þeirra skilgreiningu á siðmenningu? Er sjálfsálit okkar yndislegu þjóðar ekki á sterkari stoðum byggt? Var það þess vegna sem forfeður okkar strituðu með blóði sínu, svita og tárum fyrir sjálfstæði þjóðarinnar? Til að við gætum hermt eftir þjóð sem verður æ meir í líkingu sökkvandi skips með skipstjóra og stýrimann í algerri afneitun.

Ef ég væri spurð að því hvort ég væri þjóðernissinni myndi ég segja já. Þó gæti ég ekki sagt það með stolti eða án þess að þurfa að útskýra mína sýn á hvað það orð þýðir fyrir mig. Að vera þjóðernissinni er að elska land sitt og þjóð eins og það hefur alltaf verið. Að virða sína arfleifð sem forfeður og -mæður börðust fyrir okkur til handa og að þekkja forsögu síns lands. Að meta menningu sinnar þjóðar meira virði en auðmeltanlega síbylju tísku stærri þjóðar. Allavega fyrir mig.

Hefur það komið fram hvað mér finnst það gaman að horfa yfir bæinn minn þegar ég fer út í sígó?

Snilldin við staðsetninguna á húsinu mínu fyrir utan útsýnið er sú hve öll hljóð í bænum berast skýr upp að dyrum hjá okkur. Þess vegna skemmti ég mér oft ágætlega við að hlusta á samræður þeirra sem leið eiga um aðalgötuna. Og nú áðan hló ég með sjálfri mér þegar ég heyrði í tveimur unglingsstúlkum tjá gleði sína með söng meðan þær gengu heim á leið. Gleðin var sakleysi ungviðsins og allt það fjör sem fylgir æskunni. Ég man þá tíð er ég sjálf gekk hér um götur sárasaklaus með vinkonu minni sem að vísu var aldrei bendluð við sakleysi og við tjáðum gleði okkar með söng. Nú er ég hvorki ung né saklaus. Og ekki geng ég um göturnar þó að vísu hefði ég gott af hreyfingunni. En að fylgjast með þessum stelpum rifjaði upp mörg góð atriði frá unglingsárunum og það greip mig löngun að fara út í gönguferð í þessu fallega vetrarveðri. Ég kláraði sígarettuna, henti henni í stampinn og fór inn í hlýjuna og hætti að hugsa svona bölvaða vitleysu.

Maður tekur ekki upp á neinum áhættuatriðum á gamals aldri.