Það er svo týpískt að vera vitur eftir á.

Í gær átti ég samtal við nokkra unga og stæðilega drengi sem rétt skríða yfir tvítugt, man ég ekki orðrétt hvernig samræðurnar fóru fram en ég var með einhverja forvarnarræðuna mína, sem ég er mjög gjörn á að nota innan um ungt og að mínu mati efnilegt fólk. Ég er að útskýra hverjar afleiðingarnar geta verið og enda einhverja setninguna á, "afleiðingar fyrra lífernis". Og fannst mér ég hafa komið minni einræðu til skila með sóma. Þá heyrðist í einum þeirra, "Ha, fyrra lífs?". Ég varð aðeins of fljót til að svara og leiðrétti hann, "Nei, fyrra lífernis" og brosti svona brosi sem fullorðnir setja oft upp þegar börnin gera eitthvað sætt. Auðvitað, til að hafa gjörsamlega brætt þá og þar með haft meiri áhrif sem sjálfskipaður forvarnarfulltrúi, hefði rétt svar verið, "Já, þegar ég var einræðisherrann í Mongólíu stjaksetti ég aðeins of marga og þetta er afleiðingin af því". Sé ég fyrir mér aðdáun og mikla virðingu speglast í augum þeirra meðan þeir hlæja að þessum frábæra brandara.

En svo gott var það nú ekki. Þeir hlógu, en ekki að snilld minni í tilsvörum að ég held, skutu síðan hverjum sígarettustubbnum á fætur öðrum yfir götuna og hræktu.