Nú er allt að verða vitlaust hérna. Jónsi tognaði í bakinu og gat sig hvergi hrært en það gáfust nú engin tækifæri fyrir læknisleik hjá okkur, það voru annað hvort börnin, gestir eða síminn sem trubbluðu. En í staðinn fengum við Hörpu til að hjálpa okkur að baka Hörpubrauð sem hún gerði barasta í einum hvelli meðan ég skrapp að ná í Sesselju til ömmu og afa. Þegar ég kom til baka voru fjögur brauð að hefa sig áður en leiðin lá í ofninn. Og hún smitaði Jónsa af bakarabakteríunni og hann slefaði yfir Hjónabandssæluuppskrift og nú eru þrjár kökur að bakast. Hann ætlar í vinnu þrátt fyrir að geta ekki hreyft sig nema takmarkað og ég held að það sé vegna miðvikudagskaffisins á kennarastofunni, þar sem það eru hverjar hnallþórurnar á fætur annari og þetta líkist fermingarveislum hjá þeim. Það held ég að sé aðalástæða fyrir batnandi baki en ekki allar verkjapillurnar sem lækninn reddaði honum. ÉG hef ekki fengið skrifað upp á svona svakalega sterkan verkjalyfjakúr alla mína tíð og þó var tímabil sem maður reyndi hvað sem er til að fá slíkar uppáskriftir!