Það er með eindæmum hvað ég þarf alltaf að vera með mikið vesin. Ég ætti að ganga með derhúfu sem á stæði "Gangandi vesin" og vera með barmmerki í stíl. Áður en þið lesið þetta vil ég taka það fram að það eitt að koma mér til læknis er Heljarinnar vesin.
Þegar ég fer til læknis vegna þrálátra höfuðkvala og lýsi þeim sem best ég kann fyrir honum kannast læknirinn ekkert við einkennin sem hrjá mig og fer að blaða í einhverjum sérritum á útlensku og kemst að þeirri niðurstöðu að ég þurfi að fara suður í sneiðmyndatökur. Ég fer suður og tala við heilan árgang af sérfræðingum í höfuðkvölum sem allir standa á gati yfir þessum krankleika sem á sér enga sýnilega ástæðu miðað við allar mögulegar myndir, röntgen, sneiðmyndir, ómskoðanir og hvað allt þetta heitir. Ég tala við annan árgang en núna af taugasérfræðingum og einnig standa þeir ráðalausir yfir mér. Á endanum verður það augljóst að orsökin er vöðvabólga sem veldur höfuðverkjunum. Ég vissi það allan tíman að ég er með vöðvabólgu í öxlunum... Þetta er góð afsökun til að fara ekki til læknis aftur fyrr en ég missi handlegg eða eitthvað annað lífshættulegt plagar mig. Því ég vil ekki vera þekkt sem "þessi móðursjúka".
Ég er líka svolítið erfið þegar málið snýr að tannlæknum, ég er með lélegar tennur og má ég kenna sjálfri mér og Vífifelli um það. Ég fer ekki til tannsa fyrr en ég er hætt að sofa fyrir kvölum og helst ekki þá. Ég sting alltaf upp á því þegar ég kem í stólinn að draga tönnina úr en það er aldrei hlustað á mig nema þegar um endajaxla er að ræða. Ég þjáist illilega af tannlæknafóbíu og mitt álit á þeim sem fara í skóla til þess að læra tannlækningar er álíka mikið og á dýraníðingum. Það er annað hvort peningarnir eða hreinn og beinn kvalarlosti sem dregur fólk í það nám. En það er allt annar pistill sem verður sennilega ekki skrifaður hér né af mér.
Alla vega fór ég um daginn til tannlæknisins en þar sem Eskifjarðarbæ tekst svo illa að halda tannlæknum hér hef ég kynnst fleiri tannlæknum en mig lystir. Þessi nýi hins vegar tekur ekkert bull í mál og vill bara laga í mér skoltinn í eitt skipti fyrir öll. Ekkert hálfkák og áður en ég vissi af var hann búinn að skipuleggja viðgerðir hingað og þangað um allan tanngarð og hefur hafið sína herför í þessum skrifuðum orðum. Hann hefur lagað brotna jaxlinn sem ég braut á karamellu rétt fyrir jólin og hann var að laga hinn brotna jaxlinn sem ég braut á ristuðu brauði með osti þegar hann rakst á "falinn endajaxl". Ég vissi alveg að jaxlinn væri ekki farinn neitt en þar sem hann var ekkert að bögga mig hélt ég að hann væri bara lítill og sætur, svolítið seinþroska, endajaxl sem ætti eftir að láta sjá sig. Það er skipulagt brottnám á jaxlinum og mér sagt að mæta á fimmtudeginum. Þar sem ég hef gengið í gegnum slíkt áður ákveð ég að hafa manninn minn mér til halds og trausts í þeirri aðgerð vonandi að þetta yrði ekki eins mikið vesin eins og hinn endajaxlinn reyndist. Þar þurfti nefnilega að splitta og fræsa í bein og læti. Við mætum á fimmtudagsmorgninum með vonina að vopni. Tannsi byrjar að skoða og deyfa og því meir sem hann skoðar ákveður hann að deyfa meira og meira og endar þetta á blóðbaði. Vonin dó. Sem betur fer fann ég ekkert fyrir þessu en það er eitthvað við hljóðin í verkfærum "djöfulsins", eitthvað óhugnalegt og hryllilegt. Það var splittað og fræst og skorið og fræst meir en á endanum gafst grænjaxlinn upp...í þrennu lagi og laus frá beini. Það var sogið og saumað og sogið meir. Tannsinn skrifaði upp á sýklalyf og sendi mig heim. Að sjálfsögðu var málið ekki þar með dautt, langt því frá því ég fékk sýkingu í kjálkann og sýklalyfið sem ég fékk var ekki nógu sterkt og því blés kinnin á mér út í hið óendanlega og kvalirnar ætluðu að drepa mig. Það var stungið á en ekkert kom þannig að það var stungið á aftur en ekkert kom þannig að ég var sett á sýklalyfjakokteil sem drepið gæti sýktan steypireið og það rétt slapp. Ég hékk alla helgina milli heims og helju með kinnina í öðru herbergi og át sýklalyf og verkjalyf með súrmjólk. En með hamingju í hjarta og kinnina í næstum réttri stærð kveð ég í bili.