Ég veit nú bara ekkert hvar ég á að byrja ef ég á að segja frá öllu sem hefur á daga mína drifið síðan ég skrifaði síðast. Ég er orðin svo rótgróin hérna heima að ég kann ekki á það þegar eitthvað mikið er í gangi.
Ég fór að þrífa eldhúsið hjá mér um daginn þrátt fyrir skipanir um að hafa hægt um mig. Ég hef samt afsökun sem mér finnst réttlæta þetta kast sem ég fékk á eldhúsinu...Ég er komin með ógeð á að hanga bara og gera ekki neitt. En ég fór af stað með tusku og hreinsilög, reif niður gluggatjöldin og þreif efri helming eldhússins. Þegar ég var að fara að byrja á neðri helmingnum fann ég verk í mjóbakinu sem leiddi fram í bumbu og ákvað því að geyma það þar til daginn eftir. Ég varð að viðurkenna fyrir sjálfri mér að ég var búin að keyra mig út þann daginn og hvíldi mig það sem eftir var dags. Verkurinn ágerðist samt og daginn eftir ákvað ég að í staðinn fyrir að klára eldhúsið skyldi ég fara að hitta ljósmóðurina og sagði henni að ég væri með verki. Þar sem hún hafði ekki allar staðreyndir á hreinu tengdi hún þetta grindarlosinu og sendi mig heim. Nú var verkurinn farinn að koma í bylgjum...á 5mínútna fresti. Þar sem ég hef gengið í gegn um tvær meðgöngur áður hefði ég náttúrulega átt að þekkja þessa verki en ég taldi sjálfri mér trú um að þetta væri ekki neitt. Svo tók maðurinn minn eftir að það var eitthvað að og bað mig um að hringja í lækninn, stóð síðan yfir mér meðan ég talaði við hann til að ég segði satt og rétt frá. Ég á það nefnilega til að draga úr einkennum þegar ég tala við aðra um þau, sérstaklega ef það er fólk úr heilbrigðisgeiranum. Hann spurði mig hversu langt væri á milli verkja og bað mig að taka tímann á þeim í tvo tíma og hringja svo aftur. Sem ég og gerði...og endaði á sjúkrahúsinu á Neskaupstað í mónitor um klukkan átta um kvöldið. Rétt fyrir miðnætti var mér síðan skellt upp í sjúkraflugvél og send suður á Landspítalann. Ég var síðan sett á Meðgöngudeildina og þurfti að húka þar í nokkra daga meðan þetta var allt að jafna sig. Og ég fékk 3 gesti meðan ég lá þarna...ÞRJÁ!! Þannig að nú veit ég hverjir vinir mínir eru. En sem betur fer gekk þetta vel og allt stoppaði og gekk til baka því ég var ekki nema 28 vikur rúmar gengin með og það er alltof snemmt að gjóta barninu þá. Maðurinn minn var hjá mér eiginlega allan tímann meðan ég lá þarna og fylgdist mikið með hvað læknarnir sögðu. Ég er nú komin heim núna en hann fylgist vel með því að ég geri eins og læknarnir sögðu því ég fékk að fara heim með loforði um að gera ekki neitt næstu vikurnar. EKKI NEITT. Hann fékk meira að segja tengdó sem barnapíu í viku, ekki til að passa börnin heldur til að passa að ég geri ekki neitt. Það virkar svosum ágætlega, ég hef ekki mikið verið á fartinni en ég er samt að verða brjáluð á að hanga svona. Og ekki þori ég að gera neitt meðan hún er hér, ekki svo að skilja að hún sé eitthvað skelfileg...hún mun bara segja Jónsa frá því og hann er nógu hræddur um mig fyrir.