Það er komin helgi, loksins. Ég er búin að bíða eftir henni síðan á sunnudaginn. Bjóst að vísu við því að allt væri orðið hreint og fínt og ég gæti bara slakað á. En onei...

Ég stóð í að reyna að selja mósaíkverkin mín á jólabasar í allan dag og mun gera það líka á morgun. En það er ekki það eina sem ég þarf að gera á morgun, ég þarf að baka tvær tertur, þrífa baðherbergi, þvo sparikjóla stelpnanna og kápurnar þeirra svo við séum tilbúin fyrir afmælið sem á að halda á sunnudaginn. Afi minn á afmæli, var ég búin að segja ykkur það? Mamma kemst ekki hingað austur um helgina því litlu systur mínar eru að halda tónleika á sunnudaginn. Og ég skil hana alveg að nenna ekki að keyra í sex klukkutíma sama daginn, bara til að komast fram og til baka.

Ég finn að vökur undanfarinna nótta eru farnar að taka sinn toll. Mér er illt í bakinu, mér er illt í hausnum, ónæmiskerfið er að hrynja og maðurinn minn gerði ekkert annað en að dotta í allan dag. En ekki ætla ég að kvarta yfir því samt, þó ég sé hálfpartinn búin að því. Þetta gæti verið verra, vinnulöggjöfin gæti staðið í sömu sporum og í kringum 1990 og ég verið að vinna í síldinni frá 16 tímum og upp í 20 tíma á sólarhring. Eða, ég gæti verið einstæð, blönk og fengið neitun hjá félagsþjónustunni. Eða ég gæti einfaldlega verið heilalaus hálfviti með hor og slef. Sem ég er ekki.