Mér er alltaf hent út að reykja, sem er alveg sjálfsagt þar sem ég er eina manneskjan í fjölskyldunni sem hefur þennan illa lyktandi ósið. Og ég er með smá áhyggjur af því að lyktin festist í fötum barnanna. Að ég tali ekki um hvað þetta ógeð festist á veggjunum.
Og ég hef oft dásamað útsýnið af tröppunum okkar, aðallega þó þegar ég staulast út eldsnemma á morgnana til að fá mér fyrsta kaffibollann og sígó. Þá er fallegt að horfa á Hólmatindinn bleikan af morgunsólinni niður í hlíðar og skuggar fjallanna hérna megin falla upp í hann miðjan.
En í kvöld varð ég agndofa þó ekki í fyrsta skipti. Það er alveg heiðskírt, stjörnubjart og norðurljósin loga fjallanna á milli. Þetta er ekki hægt að sjá almennilega í siðmenningunni vegna götuljósanna. En hér er þetta stórkostleg sýn.
Furðulegur þessi heimur. Maður gerir sér svo mikið grein fyrir hvað maður er lítill í miðjunni á öllum þessum svakalega geimi. Og um leið þakklátur fyrir að skipta einhvern máli.

Svo spillir ekki fyrir að það læðist aftan að manni sætur karl og knúsar mann.