Hversu latur getur maður verið?



Ég átti að vekja afa og ömmu í morgun því afi var að fá sér nýja vekjaraklukku og er ekki alveg að kunna á hana eða treysta henni. Þannig að ég reis úr rekkju með hinum rétt um hálfátta, þau voru að vísu öll búin að klæða sig og byrjuð að borða því þau vöknuðu klukkan sjö. Það var tilbúið kaffi fyrir mig og ég sver það að Jónsa langaði til að opna útidýrnar fyrir mig þegar ég fór út í fyrstu sígóna.

Það var svo kalt úti að ég ákvað að starta bílnum og setja miðstöðina í botn svo allt væri nú tilbúið fyrir þessa löngu ökuferð til afa og ömmu. Og ég nennti ekki að fara að skafa af bílnum, það er miklu betra að láta allan snjóinn bráðna bara af.

Þegar heimilisfólkið svo yfirgaf mig og fóru í skólann laumaðist ég inn og hringdi í þau gömlu því ég nennti ekki af stað alveg strax. Þá var amma mín vöknuð og tilkynnti mér að þetta væri í lagi og ég þurfti ekkert að koma í dag. Að vísu sagði hún það eftir að ég minntist á túrverkina og bakið og hausinn og....

En þegar ég var búin að leysa mig undan þessum verkum fattaði ég að bíllinn var ennþá í gangi. Ég verð að viðurkenna að ég spáði í því hvort ég gæti ekki haft hann í gangi þangað til að Jónsi kæmi heim. En það er svo dýrt bensínið að ég hrökklaðist á endanum út sjálf. En rosalega var ég ekkert að nenna því.