Ég verð alltaf jafn hissa þegar ég átta mig á því að fólk er ekki allt eins fullkomið og ég. Ég er góð manneskja og set sjálfri mér viss mörk sem ég fer ekki yfir.
Ég kem fram við flesta einsog ég vil að sé komið fram við mig.
Ég er kurteis og alla jafna hin prúðasta kona. Það þarf mikið til að ég útiloki fólk og þarf mikið að hafa gengið á. Ég hef unnið með gamalmennum og fötluðum og gekk það áfallalaust af minni hálfu. Ég er fljót að fyrirgefa ef upp á vinskapinn slettist og á tiltölulega auðvelt með að biðjast fyrirgefningar sjálf ef sökin er mín. Ég viðurkenni mistök sem ég geri og biðst afsökunar ef ég hef sært einhvern. Ég hef ekki lagt álög á fólk né belju þess og ágirnist ekki asna þeirra. Ég vildi samt að ég ætti jafn mikinn pening og Bill Gates...eða bara 5% af þeim.
Ég virði eigur annarra og einkalíf.
Ég geng til dæmis ekki um og rispa lakkið á nýja bílnum nágrannans. Eða týni blómin úr beðum verðlaunagarða....lengur. Ekki geng ég með spreybrúsa í vasanum til að merkja mér alla skapaða hluti með einhverju óskiljanlegu letri. Aldrei myndi mér detta í hug að rífa grindverkið í næsta garði niður og skella því í arininn bara vegna þess að mig vantar eldivið....sama hversu ljótt grindverkið er.
Og ég er hætt að velta fyrir mér hver er að sofa hjá hverjum, hvenær, hvar og í hvaða stellingum....svo lengi sem það er ekki ég eða maðurinn minn.
Hvað þá að ég sé að fara í fýlu út í einhvern fyrir að segja eitthvað við einhvern úti í bæ einhvern tíma. Eða að tala um hvað einhver er að gera einhvers staðar úti í bæ með einhverjum sem er ekki á staðnum til að leiðrétta. Það er mikill munur á heiðarleika og kjaftagangi nefnilega. Heiðarleiki er að segja hvað þér finnst þegar þú ert spurð(ur) álits en ef þú ert alltaf að segja þitt álit á öllu þá ertu bara kjaftaskur!
Sem sagt eins og ég sagði er ég góð manneskja þegar á heildina er litið. Ég viðurkenni með stolti að ég á mína galla, enda eru fallegustu málverk heimsins aldrei alveg fullkomin....