Ég var svo hryllilega skipulögð í gærkveldi áður en ég fór að sofa að það gekk allt snurðulaust fyrir sig í morgun. Sem í sjálfu sér er ekkert merkilegt nema fyrir þær sakir að það telst mjög til tíðinda á þessum vígstöðvum að geta tekið morguninn með ró og að allir fái sinn tíma til að undirbúa stríð dagsins. Ég tók til föt á alla fjölskylduna og fór í gegnum skólatöskuna hjá Kolbrúnu til að fylla á liti og svoleiðis. Mér finnst ekkert gaman lengur að stelpurnar líkist mér svona. Og alltaf sé ég betur hvað mamma mín gekk í gegnum með mig og dáist ég að því hvernig hún tók á málunum.
En rosalega hefndist mér fyrir að fara seint að sofa....ég ætlaði aldrei að vakna í morgun. Rúmið var alveg fullkomið, ekki of heitt og mátulega mjúkt. Myrkrið vann með rúminu, það gerði það meira heillandi að liggja áfram. Ég hélt að þegar aldurinn færi að leggjast svona á mann væri það einmitt öfugt, að ég myndi vakna fyrir allar aldir og mætti ekki drekka kaffi eftir klukkan 5 og svoleiðis en ooooneiiii. Ég er alltaf öðruvísi en allir í kringum mig, kaffi virðist hafa þveröfug áhrif á mig og ég gæti sofið í heila öld.
En svo ég snúi mér að öðru, þessi ákvörðun um að fara bara aftur að leggja mig í dag. Það var aldeilis sem það breyttist þegar sjúklingurinn minn reis úr rekkju og vildi fá að horfa á Mary Poppins. Ég var svosum alveg með varaáætlun......en að ég nenni að fara alla leið niður í kjallara til að róta í óhreinum þvotti er afar fjarstætt.